اشعار پر مفهوم
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود
آدم آورد در این دیر خراب آبادم
تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود و لیک به خون جگر شود
گوهر معرفت اموز که با خود ببری
که نصیب دگران است نصاب زرو سیم
جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
نجستم زندگاني را و گم كردم جواني را
صد سال ره مسجد بگيري
عمرت به هدر رفته اگر دست نگيري
بشنو سخن نغز تو از پير خرابات
از هر دست كه دادي ز همان دست بگيري
دلي که پيش ِ تــو ره يافت .. باز پـس نــرود
هـوا گرفته ي عشـق .. از پي ِ هوس نـــرود
رهرو آن نیست که گهی تند و گهی خسته رود
رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود
نشنو از نی نی حصیری بی نواست
بـشنـو از دل خـانـه ی امن خداست
نی چـو سورد خاک و خاکستر شود
دل چـو سوزد خـانـه ها ویران شود
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی ان درود عاقبت کار که کشت
تبادل
لینک هوشمند
